In de reeks van raadhuizen die de gemeente Renkum heeft gehad mag ook dit nooit gebouwde raadhuis niet ontbreken, omdat het veel vertelt over het in 1966 in gebruik genomen raadhuis op de Dennenkamp.
Architect Marinus Jan Granpré Molière (1883-1972), sinds 1924 hoogleraar in Delft, kreeg in 1953 opdracht voor het ontwerpen van een nieuw raadhuis voor de gemeente Renkum. Het vorige raadhuis, dat was gevestigd in het landhuis in Bato’s Wijk, was in de septemberdagen van 1944 onherstelbaar beschadigd. De gemeente liet het aan de architect over om met een locatievoorstel te komen. Granpré Molière stelde daarop Hartenstein voor. Komende vanuit Oosterbeek, zou het nieuwe raadhuis in de as moeten komen te liggen van de Utrechtseweg, met als gevolg dat deze fors verlegd moest worden. Het gevolg waren jarenlange discussies over de locatie. Uiteindelijk werd het nieuwe raadhuis gebouwd aan de Utrechtseweg en in 1966 opgeleverd. De architect was toen 81 jaar oud. Het raadhuis is het laatste gebouw dat hij realiseerde en vormt een hoogtepunt binnen zijn oeuvre.
Utrechtseweg 232, 6861 AK Oosterbeek, Netherlands
Titel: Schetssituatie Raadhuis Renkum, 1953
Maker: M.J. Granpré Molière
Bron: Collectie Nieuwe Instituut/ GRAN, 2x0.21
Bron: BAAC Rapport B-21.1111 Bouwhistorische Verkenning ‘Oosterbeek – Generaal Urquhartlaan 2-4 – Raadhuis (1953-1966)’
Bron: De weg van de Wederopbouw. Van Rhenen tot Arnhem, het bouwen in de tijdsgeest, 2016. pp. 120-123.
De gemeente Renkum had na de Tweede Wereldoorlog een aanzienlijke taak in de wederopbouw. Naast alle aanwezige schade moest ook een behoorlijke deel van de Arnhemse woningnood worden opgevangen. Daarom voorzag men een forse groei van de bevolking van de gemeente, van circa 25.000 inwoners naar meer dan een verdubbeling. De gemeente benaderde na tussenkomst van de Bond van Nederlandse Architecten zes architecten: Sam van Embden (oud-student van Granpré Molière, later bekend van de TU’s in Twente en Eindhoven), Wouter van der Erve (eveneens een oud-student van Granpré Molière) Julius Luthmann (bekend van Radio Kootwijk), Abraham Rouville de Meux (die wordt gerekend tot de Delftse School, ontwierp in historiserende stijl), Cornelis Wegener Sleeswijk (bekend van het modernistische raadhuis van Bussum uit 1961, maar ook van grote restauratiewerken, als het Paleis op de Dam) en Granpré Molière.
Gekozen wordt voor de Granpré Molière. Na de Tweede Wereldoorlog werd de kring rondom hem aangeduid met ‘Delftse School’. Het begrip duidt tevens een van de ‘bouwstijlen’ van de wederopbouwarchitectuur aan en werd door modernistisch ingestelde architecten lange tijd als synoniem gehanteerd voor een meer traditionalistische architectuuropvatting. Granpré Molière was als belijdend katholiek betrokken bij de realisering van vele katholieke kerken en kloosters. Daarom kan aangenomen worden dat, naast burgemeester Matzer van Bloois, ook Jhr. van Nispen tot Pannerden, wethouder namens de KVP en aangetreden in 1953, een voorkeur had voor zijn geloofsgenoot. Vanaf 1955 bewoont Granpré Molière voor een aantal jaren een deel van Van Nispens huis aan de Oude Oosterbeekseweg in Doorwerth.
Bij de aanvaarding van zijn opdracht liet Granpré Molière vastleggen dat in weerwil van allerlei nieuwe architectonische ideeën en inzichten niet al te veel afgeweken mocht worden van traditionele schema’s. Met de voorziene bevolkingsgroei en het groeiende ambtenarenapparaat was er behoefte aan een veel groter raadhuis. Ondanks de voorkeur van de architect voor de locatie op Hartenstein werkte hij in 1953 ook al aan een ontwerp op de Dennenkamp. Klaarblijkelijk voorzag hij bezwaren tegen zijn voorkeur. Het zou tot lange discussies leiden. Hij had voorkeur voor Hartenstein, vooral omdat dit mogelijkheden bood om vanaf grote afstand over de Utrechtseweg een zichtlijn te hebben op het huis van het gemeentebestuur.
Het ontwerp zelf laat zich vooral kenmerken door de nadrukkelijke verwijzingen naar Toscaanse stadspaleizen: hoektorens, een zware getoogde kroonlijst, de dubbele staatsietrap naar de ‘piano nobile’ waar de raadszaal gedacht was, de klokkentoren en de flauw hellende pannendaken. Opvallend is ook de suggestie om het metselwerk op allerlei manieren te verrijken met de inzet van natuursteenvlakken. In het uiteindelijk op de Dennenkamp gerealiseerde raadhuis zijn, ondanks meerdere bezuinigingsronden, nog vele van deze voor Granpré Molières kenmerkende elementen terug te vinden.
Voeg een reactie toe